Felix en Floor gaan shoppen
Kinderverhaal deel 17
‘Papa, ik moet een nieuwe broek.’ Floor zegt het in haar allerliefste stem, terwijl ze haar vader vragend aankijkt. Tegelijk wijst ze naar haar knie, die door een gat uit haar spijkerbroek steekt. Felix komt net de trap af en hoort wat er gebeurt. ‘Ik ook pap, ik ook, iedereen heeft skinny jeans op school. Met hoog water.’
Even later loopt vader met de tweeling door de stad. Ze hebben al vijf winkels gehad. Vól met spijkerbroeken, maar toch zijn ze nog niet geslaagd. Zóveel keuze! Ze duizelen ervan. Gelukkig ziet papa in de verte een oplossing. ‘Laten we daar op het plein een ijsje nemen, en even uitblazen.’ Met een flinke hoorn in de hand, staren de kinderen voor zich uit. ‘Weet je’, zegt papa, in mijn tijd had je hier een handjevol winkels, die een handjevol broeken verkochten. Als ‘ie paste, was je gelukkig. Nu zijn er net zoveel broeken als mensen in de stad, en heb je de onmogelijke taak om daaruit precíes de jouwe te vinden. De kinderen knikken terwijl ze aan hun ijs likken. ‘Waar komen al die broeken toch vandáán?’ vraagt hij oprecht nieuwsgierig.
Toevallig weet Felix dat precies. ‘Van de andere kant van de wereld. Uit China vooral, maar ook uit India, Turkije en Bangladesh. Kregen we laatst op school.’ Floor knikt. ‘Zo’n broek legt een enorme reis af voordat hij hier in de etalage ligt. Van de katoenplantage naar de weverij, naar een verfbad en daarna naar de fabriek. En dan nog duizenden kilometers in vrachtwagens en containerschepen. Stel je eens voor hoeveel energie dat kost, en hoeveel CO2 erdoor wordt uitgestoten!’ Felix vult haar aan: ‘En wist je dat er enorm veel water nodig is om een broek te maken? Duizenden liters worden er gebruikt, voordat ‘ie zo mooi blauw is.
Meneer Feenstra luistert met verbazing naar zijn kinderen. ‘Maar, wat een drama, hoe is het mogelijk. Ik kijk nooit meer met dezelfde ogen naar broeken!’ Felix weet niet of wat hij nu gaat zeggen zijn vader gerust zal stellen, of hem nog meer zal ontstemmen. ‘In feite gaat het niet per se over spijkerbroeken, papa. Dit verhaal geldt voor zowat alle producten om ons heen. Van je T-shirt tot je tandenborstel en je telefoon. Er gaat gigantisch veel energie in om ze te maken en over de wereld te verspreiden. In de tijd van oma hád je helemaal geen producten van over de grens. Ze hebben veel voordelen, maar gaan ook ten koste van de natuur en het klimaat. Daar zouden we veel meer oog voor moeten hebben. En minstens zo belangrijk: we zouden gewoon veel minder moeten kopen.’ ‘Én meer moeten repareren en hergebruiken’, vult Floor aan.
Daar ben ik het helemaal mee eens, zegt papa. En wat die broeken betreft, daarvoor heb ik de oplossing altijd in mijn binnenzak. Geleerd van jullie oma. In zijn hand ligt een rolletje garen, met daarin een naald. ‘Kom maar hier met die knie, Floor, dat gat heb ik zo dicht.’