Felix en Floor en de spaarzak
Kinderverhaal deel 12
Een tijdje geleden was het nog heerlijk zomers weer. Maar nu is het voor het eerst écht koud in huis. De winter is in aantocht! Tijd voor extra warmte, vindt mama. ‘Wie wil er wat hout halen? Dan steken we de open haard aan.’ Daar worden Floor en Felix blij van. Lekker voor de warme vlammen zitten, warme chocomelk erbij en soms mogen ze marshmallows roosteren. Daar willen ze best even wat hout voor sjouwen.
Niet veel later zit het gezin knus voor het haardvuur, dat zachtjes knispert. Alleen papa lijkt niet erg te genieten. ‘De meeste warmte verdwijnt nu door de schoorsteen’, zegt hij. ‘Zonde! En slecht voor het milieu. Het zou pas echt leuk zijn als we die warmte konden vangen, zodat we hem later nog eens konden gebruiken.’
Een week later komt de tweeling thuis van school. ‘Kijk’, roept Floor. ‘Een luchtballon!’ En inderdaad, er zweeft een gigantische ballon boven het huis. Hij zit er met grote touwen aan vast. Vanuit de schoorsteen loopt een lange buis tot in de opening van de ballon. Binnen laait er een enorm vuur in de open haard. Papa staat er met glanzende ogen naast, in zijn hemd, en in zijn nopjes. Met een grote grijns gooit hij nog wat houtblokken op het vuur. ‘Let op’, roept hij, ‘deze warmte gaat zo de spaarzak in!’
Het begint nu wel érg heet te worden. Ook papa houdt het niet meer uit. ‘Even naar buiten jongens!’ Vanuit de tuin zien ze dat de ballon boven het dak steeds verder opzwelt. De touwen spannen zich aan en maken wringende geluiden. De schoorsteen is roodgloeiend, net als de ijzeren buis die eruit steekt. ‘Gaat dit wel goed, papa?’ vragen de kinderen. ‘Nou ja, het is een experiment natuurlijk hè’, zegt hij. ‘Kijk, de spaarzak vangt alle warmte op, zodat er niets verloren gaat. En als het koud wordt, pompen we die weer terug naar binnen. Knettergoed plan, toch?’
Inmiddels staat de hele straat vol mensen, die allemaal naar de ballon staren. Steeds groter wordt hij. ‘De touwen houden het niet, papa!’ Roept Felix. Dat ziet hij goed. Een van de touwen knapt, en valt losjes op het dak. En nog een, en nóg een. Nu hangt de spaarzak nog maar aan één touw, nog steeds recht boven de schoorsteen. Dan schiet hij los. Woesh!!! Met een vaart vliegt de ballon er vandoor. Hij verdwijnt al snel in de wolken, samen met al papa’s kostbare warmte.
‘Niet helemaal zoals ik bedoeld had’, zegt papa terwijl hij het zweet van zijn voorhoofd veegt. ‘Misschien moeten we maar eens kijken naar andere manieren om warmte vast te houden. En de haard blijft voorlopig maar even uit. De tweeling kijkt sip. ‘En onze marshmallows dan?’ vraagt Floor. ‘Die rooster je maar boven een kaarsje’, zegt papa.
